Περί Ελ Καντουρί...

Καλημέρα ή καλησπέρα συνοπαδέ,

Δύσκολο να πετύχω την ώρα και τη μέρα που θα διαβάσεις αυτό το άρθρο, το οποίο είναι και το πρώτο μου στο blog του PAOK Veriotis, και για να σου συστηθώ θα σου πω πως έψαχνα για ώρα ένα ψευδώνυμο αρκετά «Μαο Μαο» να ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του μέσου ΠΑΟΚτσή.

Βρήκα λοιπόν έναν Ινδιάνο οπλαρχηγό, με το όνομα Black Hawk (τα αμερικανά το έκλεψαν για να το κοτσάρουν φαρδιά – πλατιά σε ένα ελικόπτερο), εγώ το δανείστηκα για να ταιριάζει στον ασπρόμαυρο δικέφαλο αετό μας. Κι επειδή αετός δεν είμαι, έγινα ένα ταπεινό χαμομηλάκι μαύρο γεράκι.

Για να μπούμε στο θέμα μας όμως, αποφάσισα μετά από πολύ σκέψη να αφιερώσω το πρώτο μου άρθρο στον Ελ Καντουρί.

ΩΠΑ ΠΟΥ ΠΑΣ! ΣΤΑΣΟΥ ΜΥΓΔΑΛΑ! Κάτσε ντε να το συζητήσουμε, αμέσως έριξες μαύρη πέτρα κι έστρεψες το βελάκι του ποντικιού στο «Χ» φωνάζοντας ένα «σταδιάλα κι εσύ ρε».

Καταρχήν για να δικαιολογηθώ, να πω ότι αυτό το άρθρο γράφεται μετά από την υπέροχη ΤΕΣΣΑΡΑ στον ΟΦΗ στις 27/1 του σωτήριου έτους δύο χιλιάδες και δεκαεννέα. Ο Ελ Καντουρί στο συγκεκριμένο ματς είχε μια καλή εμφάνιση (όπως θεωρώ και το σύνολο της ομάδας) και όλο αυτό, λίγο μετά την έντονη φημολογία για αποχώρησή του με μεταγραφή στη Πάρμα. Κάτι το οποίο σταμάτησε με τη παρέμβαση του boss, άγνωστο το μέχρι πότε.

Εδώ λοιπόν να σου πω, πως δεν τον πάω μία τον Ελ Καντουρί. Δεν τον πήγα από την αρχή και θα δυσκολευτώ να τον αποδεχτώ ως βασικό παίχτη. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν τον πάω, όχι επειδή είναι ένας κακός ή ατάλαντος παίχτης, αλλά επειδή θεωρώ πως δεν έδεσε ποτέ στον ΠΑΟΚ (ίσως επειδή είναι άτυχος, επειδή δε θέλει ή και τα δύο) και θεωρώ πως μέχρι να φύγει δε θα δέσει.

Όταν οι φήμες περί αποχώρησης έγιναν έντονες, δε θα σου κρύψω πως χάρηκα πολύ. Οι σκέψεις περί αποχώρησής του ήταν απολαυστικές και δε μου κάηκε καρφάκι. Μέχρι που είδα τον Λουτσέσκου να υπεραμύνεται της παραμονής του και τελικά να αναλαμβάνει ο ίδιος ο Σαββίδης (το boss ντε). Τότε άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά. Μου φάνηκε περίεργο αυτό το περιστατικό. Δεν θεωρώ χαζό τον Σαββίδη, ίσως να έπεσε θύμα πολλών αρχικά, αλλά εν τέλει μετά από τόσα χρόνια στο τιμόνι του πυρηνοκίνητου παγοθραυστικού από τον βορρά έχω αρχίσει να τον εμπιστεύομαι. Πώς να μην, άλλωστε, όταν είμαι δύο σερί χρονιές κυπελλούχος και φέτος πάω τρένο για το νταμπλ (μιλάμε για το τι πήραμε στη πραγματικότητα, όχι τι μας έκλεψαν).

Είδα, λοιπόν, πως ο Ομάρ δεν είναι ούτε απατεώνας, ούτε ήρθε να βγάλει τα ένσημά του εδώ. Έψαξα για παλιές του συνεντεύξεις και είδα έναν παίχτη να θέλει να προσπαθήσει πολύ, ειδικά μετά από κάποιους τραυματισμούς του. Συγκεκριμένα σε μια συνέντευξή του τον Αύγουστο του ’18, μετά από την πρόκριση επί της Βασιλείας, δήλωσε τα εξής:

«Είμαστε πολύ χαρούμενοι, το πιο σημαντικό ήταν να πάρουμε τη πρόκριση και τα καταφέραμε. Είμαι χαρούμενος επίσης και για τα γκολ μου. Η περσινή σεζόν όπως έχω ξαναπεί ήταν λίγο δύσκολη. Δεν σκόραρα πολύ. Τώρα όμως στο πρώτο παιχνίδι που ξεκίνησα από την αρχή πέτυχα γκολ. Νιώθω καλά σωματικά και πνευματικά, τώρα που βρίσκομαι και σε καινούργια θέση» και συνεχίζει «Αγωνίστηκα και πέρυσι σε αρκετά παιχνίδια, αλλά η κατάσταση ήταν λίγο δύσκολη. Νομίζω ότι φέτος θα δείτε τον πραγματικό Ομάρ».

Δεν σας κρύβω πως δεν νιώθω να είδα τον πραγματικό Ομάρ. Αλλά νιώθω πως τον αδικώ σε μεγάλο βαθμό, κι εγώ και όλοι όσοι τον κατηγορούμε. Αυτό που πιστεύω είναι ότι ποτέ δεν προσαρμόστηκε πραγματικά στην ομάδα, στη πόλη, στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Δείχνει να δυσκολεύεται ιδιαίτερα, δείχνει να του λείπει η Ιταλία και η οικογένειά του. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν προσπαθεί, ή ότι είναι εντελώς αδιάφορος (το έλεγα για να πω την αλήθεια, αλλά αποδείχτηκε πως έκανα μεγάλο λάθος όταν είδα γκολ και ασίστ του, που ήταν κομβικά σε αγώνες του ΠΑΟΚ).  

Ευτυχώς μένει εν τέλει! Κάτι σημαντικό τόσο για την ομοιογένεια όσο και τις ανάσες που θα έχει η ομάδα στη δύσκολη συνέχεια.

Η ουσία είναι πως ο ΠΑΟΚ είναι πάνω από παίκτες και πάνω από προσωπικότητες. Όποιος είναι πρόθυμος να βοηθήσει είναι ευπρόσδεκτος κι ο Ελ Καντουρί είναι ένας τέτοιος άνθρωπος – παίκτης. Ίσως να φύγει το καλοκαίρι, ίσως κι όχι. Θα δείξει σε λίγους μήνες!

Τα λέμε ξανά σύντομα αδέρφια!