Είμαστε το μελάνι που γράφει την ασπρόμαυρη ιστορία!
Είμαστε το μελάνι που γράφει την ασπρόμαυρη ιστορία!
Αυτές οι λέξεις είναι κολλημένες στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Είναι 4 Φλεβάρη του 2019 και γράφω αυτό το άρθρο σήμερα, λίγες μέρες πριν την μητέρα των μαχών για το φετινό πρωτάθλημα. Ενδιάμεσα ένας αγώνας κυπέλλου, τον οποίο κανείς μας δε βλέπει (ή έστω βλέπουν κυρίως αυτοί που πρέπει, παίκτες, τεχνικό team και διοίκηση), όχι γιατί δεν τον θεωρούμε σημαντικό αλλά γιατί όλα τα έχει επισκιάσει ένα άλλο παιχνίδι που έρχεται.
Αυτό το άρθρο θα ήθελα να είναι κάτι σαν ημερολόγιο γιατί αύριο αυτό θα το δώσω να το διαβάσουν τα παιδιά μου. Κι αν είμαι τυχερός κι έχω καταφέρει να μείνουν όσα γράφω, να το δουν και τα παιδιά σας. Γιατί αν είναι τυχερά δε θα ζήσουν ότι έχουμε ζήσει εμείς, αλλά αν δεν είναι θα τα ζήσουν και θα πρέπει να έχουν κάτι να δουν. Να δουν τι κάναμε εμείς. Πως γίναμε το μελάνι που έγραψε την ιστορία μας.
Η σημερινή μέρα έχει επισκιαστεί από ένα σοβαρό θέμα για τον ΠΑΟΚτση. Μετά από μια ανακοίνωση ενός συνδέσμου και την συνυπογραφή άλλων συνδέσμων, αποφασίστηκε να γίνει ένα συλλαλητήριο για την Μακεδονία μας, την ίδια μέρα που θα παίζουμε τον "τελικό" με τον Ολυμπιακό στη Τούμπα. Την "Μητέρα των μαχών" όπως μου αρέσει να λέω, καθώς μία νίκη θα μας εκτινάξει μπροστά του στη βαθμολογία και μια ήττα ή μια ισοπαλία θα τον φέρει σε απόσταση αναπνοής.
Στην ανακοίνωση αυτή ήρθε να προστεθεί μια άλλη ανακοίνωση από μια άλλη μερίδα οπαδών του ΠΑΟΚ, η οποία έλεγε πως για το συγκεκριμένο συλλαλητήριο θα κάνουν μια αντι - συγκέντρωση σε άλλο σημείο της πόλης· και οι δύο συγκεντρώσεις θα είχαν τελικό προορισμό το γήπεδο της Τούμπας και στη συνέχεια τη παρακολούθηση του αγώνα.
Ένας μικρός εμφύλιος δηλαδή. ΠΑΟΚτσης εναντίον ΠΑΟΚτση και στο βάθος ο γαύρος να γελάει χαιρέκακα.
Γιατί λέω "θα είχαν", θα μου πεις εσύ που το διαβάζεις χρόνια μετά; Γιατί εν τέλει το συλλαλητήριο αναβλήθηκε, προς τιμήν των συνδέσμων που το οργάνωσαν, για άλλη χρονική στιγμή, όταν δεν θα απειλείται πλέον η ασφάλεια της ομάδας από προβοκάτσια τρίτων και κυρίως όλων όσων ελέγχει το λιμάνι του Πειραιά.
Ωστόσο το πρόβλημα που δημιουργήθηκε από όλο αυτό το σούσουρο ήταν αρκετό για να προβάλλει δύο πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο του ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή και πρέπει επιτέλους να τα παραδεχτούμε για να τα λύσουμε.
Το ένα ότι είναι δεδομένο πως στις τάξεις των οπαδών υπάρχουν δύο μερίδες οπαδών οι οποίες χωρίζονται από πολιτικές ιδεολογίες και το άλλο είναι πως αυτές οι πολιτικές ιδεολογίες κυρίως λόγω του προδοτικού κράτους αλλά και τις στενές σχέσεις των αντίπαλων ομάδων με κόμματα, παρατάξεις και ιδεολογίες, είναι ικανές να προκαλέσουν έναν μικρό εμφύλιο μεταξύ των οπαδών, κάτι που έγινε εμφανές από τις αντεγκλήσεις και τις ανακοινώσεις εκατέρωθεν που αφορούσαν ένα συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μας.
Όταν είδα τις ανακοινώσεις, δεν στο κρύβω πως με έπιασε κρύος ιδρώτας. Κρύος ιδρώτας γιατί είδα τους εχθρούς μου να γελάνε χαιρέκακα στα μούτρα μου, είδα τα αυριανά πρωτοσέλιδα μετά τον αγώνα της Κυριακής να μιλάνε για το πως ο ΠΑΟΚ έχασε ΠΑΛΙ ΦΕΤΟΣ έναν αγώνα με -3 και 3-0 υπέρ του γαύρου, λόγω επεισοδίων. Με είδα να διαβάζω τις εκθέσεις της αστυνομίας που θα μας έστηναν στον τοίχο. Είδα εμένα μπροστά από μια οθόνη να περιμένω τι θα πει ο Εισαγγελέας. Με είδα έξω από τη 4 να τρώω χημικά και ξύλο. Τα έζησα όλα αυτά. Τα ζήσαμε όλοι μαζί.
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί έγινε μια λάθος κίνηση, τη λάθος μέρα.
Και το χειρότερο, γιατί τα αδέρφια μου μάλωναν μεταξύ τους αντί να λιώναμε παρέα το λαρύγγι του γαύρου και να τους κόβονταν τα γόνατα από τις φωνές μας.
Νευρίασα. Κι από τα νεύρα μου ίσως είπα και πράγματα που δεν έπρεπε. Το ίδιο κι άλλα αδέρφια. Το ίδιο κι όσοι έκαναν ανακοινώσεις. Ευτυχώς όμως ήρθαν οι ήρεμες φωνές, ήρθαν οι σωστές ανακοινώσεις, ήρθαν οι δηλώσεις του ιστορικού αρχηγού της 4, ήρθαν κάτι άρθρα που με έκαναν να θυμηθώ τι κάνω αυτές τις μέρες εδώ.
Αυτές τις μέρες εδώ γράφω ιστορία. Μαζί σου, με εσένα που διαβάζεις το άρθρο. Με εσένα που έχουμε άλλη ιδεολογία. Με εσένα που με γουστάρεις κι εσένα που με αντιπαθείς. Με τον Αντελίνο, τον Γιώργο και τον Ιβάν. Με τον Ράσβαν κι όλα τα παιδιά που ματώνουν στο χορτάρι. Με όλους εσάς που καταθέτουμε μαζί, λαρύγγι και ψυχή, σε αυτά τα τσιμέντα που έχουν δει όσα έχουν δει.
Είμαι 30 χρονών. Δεν έχω δει ποτέ πρωτάθλημα. Ο πατέρας μου το ένα το είδε στα 21 του και το άλλο στα 30 του. Ακριβώς στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα. Εσύ που διαβάζεις αυτά που λέω εδώ είσαι είτε μεγαλύτερος, είτε σαν εμένα, είτε μικρότερος, και καταλαβαίνεις ακριβώς τι λέω.
Δεν ξέρω πως θα νιώσω αδερφέ.
Δεν έγινα ΠΑΟΚ για τα πρωταθλήματα, αλλά έρχεται ένα και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω που να κρύψω τη χαρά μου. Δεν ξέρω πως θα νιώσω, γιατί δε το ένιωσα ποτέ. Το 1985 δεν είχα καν γεννηθεί.
Και ξέρεις τι; Πέρυσι μου το έκλεψαν. Πέρυσι με χαντάκωσαν και φέτος δε μπορούν. Αλλά όπως είπε και ο αρχηγός, μην επιτρέψει κανένας στον εαυτό του να γίνει το ποντίκι για το ποκ. Κι όχι μόνο για το πρωτάθλημα.
Διάβασα σε κάποιες γραμμές πως "μετά το πρωτάθλημα θα τα πούμε". Όχι να μην τα πούμε. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα γιατί σε όλους μας κυλάει το ίδιο ΠΑΟΚτσίδικο αίμα. Η ίδια ανατριχίλα και η ίδια ψυχή.
Μετά το πρωτάθλημα θα βγούμε στην Ευρώπη, να διδάξουμε ΠΑΟΚ και να γεννήσουμε καινούργια ΠΑΟΚτσάκια παντού και μετά θα βάλουμε πλώρη για το νέο πρωτάθλημα. Κι εκεί δε περισσεύει κανείς. Όλα τα αδέρφια είναι απαραίτητα.
Υ.Γ. Όσο αφορά για το συλλαλητήριο, όταν ανακοινωθεί θα είμαι κι εγώ εκεί, και θα το ήθελα να γίνει στη φιέστα. Εκεί που ο ΠΑΟΚ θα είναι το επίκεντρο, εκεί που θα δει η Ευρώπη τον επόμενο πρωταθλητή Ελλάδος να διαδηλώνει και να φωνάζει πως η ιστορία της Μακεδονίας δεν μοιράζεται και δεν χαρίζεται.
Στην ανακοίνωση αυτή ήρθε να προστεθεί μια άλλη ανακοίνωση από μια άλλη μερίδα οπαδών του ΠΑΟΚ, η οποία έλεγε πως για το συγκεκριμένο συλλαλητήριο θα κάνουν μια αντι - συγκέντρωση σε άλλο σημείο της πόλης· και οι δύο συγκεντρώσεις θα είχαν τελικό προορισμό το γήπεδο της Τούμπας και στη συνέχεια τη παρακολούθηση του αγώνα.
Ένας μικρός εμφύλιος δηλαδή. ΠΑΟΚτσης εναντίον ΠΑΟΚτση και στο βάθος ο γαύρος να γελάει χαιρέκακα.
Γιατί λέω "θα είχαν", θα μου πεις εσύ που το διαβάζεις χρόνια μετά; Γιατί εν τέλει το συλλαλητήριο αναβλήθηκε, προς τιμήν των συνδέσμων που το οργάνωσαν, για άλλη χρονική στιγμή, όταν δεν θα απειλείται πλέον η ασφάλεια της ομάδας από προβοκάτσια τρίτων και κυρίως όλων όσων ελέγχει το λιμάνι του Πειραιά.
Ωστόσο το πρόβλημα που δημιουργήθηκε από όλο αυτό το σούσουρο ήταν αρκετό για να προβάλλει δύο πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο του ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή και πρέπει επιτέλους να τα παραδεχτούμε για να τα λύσουμε.
Το ένα ότι είναι δεδομένο πως στις τάξεις των οπαδών υπάρχουν δύο μερίδες οπαδών οι οποίες χωρίζονται από πολιτικές ιδεολογίες και το άλλο είναι πως αυτές οι πολιτικές ιδεολογίες κυρίως λόγω του προδοτικού κράτους αλλά και τις στενές σχέσεις των αντίπαλων ομάδων με κόμματα, παρατάξεις και ιδεολογίες, είναι ικανές να προκαλέσουν έναν μικρό εμφύλιο μεταξύ των οπαδών, κάτι που έγινε εμφανές από τις αντεγκλήσεις και τις ανακοινώσεις εκατέρωθεν που αφορούσαν ένα συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μας.
Όταν είδα τις ανακοινώσεις, δεν στο κρύβω πως με έπιασε κρύος ιδρώτας. Κρύος ιδρώτας γιατί είδα τους εχθρούς μου να γελάνε χαιρέκακα στα μούτρα μου, είδα τα αυριανά πρωτοσέλιδα μετά τον αγώνα της Κυριακής να μιλάνε για το πως ο ΠΑΟΚ έχασε ΠΑΛΙ ΦΕΤΟΣ έναν αγώνα με -3 και 3-0 υπέρ του γαύρου, λόγω επεισοδίων. Με είδα να διαβάζω τις εκθέσεις της αστυνομίας που θα μας έστηναν στον τοίχο. Είδα εμένα μπροστά από μια οθόνη να περιμένω τι θα πει ο Εισαγγελέας. Με είδα έξω από τη 4 να τρώω χημικά και ξύλο. Τα έζησα όλα αυτά. Τα ζήσαμε όλοι μαζί.
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί έγινε μια λάθος κίνηση, τη λάθος μέρα.
Και το χειρότερο, γιατί τα αδέρφια μου μάλωναν μεταξύ τους αντί να λιώναμε παρέα το λαρύγγι του γαύρου και να τους κόβονταν τα γόνατα από τις φωνές μας.
Νευρίασα. Κι από τα νεύρα μου ίσως είπα και πράγματα που δεν έπρεπε. Το ίδιο κι άλλα αδέρφια. Το ίδιο κι όσοι έκαναν ανακοινώσεις. Ευτυχώς όμως ήρθαν οι ήρεμες φωνές, ήρθαν οι σωστές ανακοινώσεις, ήρθαν οι δηλώσεις του ιστορικού αρχηγού της 4, ήρθαν κάτι άρθρα που με έκαναν να θυμηθώ τι κάνω αυτές τις μέρες εδώ.
Αυτές τις μέρες εδώ γράφω ιστορία. Μαζί σου, με εσένα που διαβάζεις το άρθρο. Με εσένα που έχουμε άλλη ιδεολογία. Με εσένα που με γουστάρεις κι εσένα που με αντιπαθείς. Με τον Αντελίνο, τον Γιώργο και τον Ιβάν. Με τον Ράσβαν κι όλα τα παιδιά που ματώνουν στο χορτάρι. Με όλους εσάς που καταθέτουμε μαζί, λαρύγγι και ψυχή, σε αυτά τα τσιμέντα που έχουν δει όσα έχουν δει.
Είμαι 30 χρονών. Δεν έχω δει ποτέ πρωτάθλημα. Ο πατέρας μου το ένα το είδε στα 21 του και το άλλο στα 30 του. Ακριβώς στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα. Εσύ που διαβάζεις αυτά που λέω εδώ είσαι είτε μεγαλύτερος, είτε σαν εμένα, είτε μικρότερος, και καταλαβαίνεις ακριβώς τι λέω.
Δεν ξέρω πως θα νιώσω αδερφέ.
Δεν έγινα ΠΑΟΚ για τα πρωταθλήματα, αλλά έρχεται ένα και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω που να κρύψω τη χαρά μου. Δεν ξέρω πως θα νιώσω, γιατί δε το ένιωσα ποτέ. Το 1985 δεν είχα καν γεννηθεί.
Και ξέρεις τι; Πέρυσι μου το έκλεψαν. Πέρυσι με χαντάκωσαν και φέτος δε μπορούν. Αλλά όπως είπε και ο αρχηγός, μην επιτρέψει κανένας στον εαυτό του να γίνει το ποντίκι για το ποκ. Κι όχι μόνο για το πρωτάθλημα.
Διάβασα σε κάποιες γραμμές πως "μετά το πρωτάθλημα θα τα πούμε". Όχι να μην τα πούμε. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα γιατί σε όλους μας κυλάει το ίδιο ΠΑΟΚτσίδικο αίμα. Η ίδια ανατριχίλα και η ίδια ψυχή.
Μετά το πρωτάθλημα θα βγούμε στην Ευρώπη, να διδάξουμε ΠΑΟΚ και να γεννήσουμε καινούργια ΠΑΟΚτσάκια παντού και μετά θα βάλουμε πλώρη για το νέο πρωτάθλημα. Κι εκεί δε περισσεύει κανείς. Όλα τα αδέρφια είναι απαραίτητα.
Υ.Γ. Όσο αφορά για το συλλαλητήριο, όταν ανακοινωθεί θα είμαι κι εγώ εκεί, και θα το ήθελα να γίνει στη φιέστα. Εκεί που ο ΠΑΟΚ θα είναι το επίκεντρο, εκεί που θα δει η Ευρώπη τον επόμενο πρωταθλητή Ελλάδος να διαδηλώνει και να φωνάζει πως η ιστορία της Μακεδονίας δεν μοιράζεται και δεν χαρίζεται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου